به گزارش مبشرین به نقل از ایکنا؛
۲۷ آذرماه روزی است برای توجه جامعه علمی کشور به عنوانی که تحقق آن میتواند آینده علمی کشور را متحول کند. آرمانی که با هدف وحدت دو گروه از پژوهشگرانی نام گرفته است که عمری در عرصه حوزه و دانشگاه فعالیت دارند.
چشمانداز وضعیت مطلوب
وضعیت مطلوب در این عرصه این است که هریک از گروه حوزویان و دانشگاهیان طبق داشتههای علمی خود، بر یک هدف مشترک کار کنند. هدفی که میتواند حوزویان و دانشگاهیان را در قالب یک گروه در آورد، مباحث میانرشتهای است که نیاز به تقسیم کار دارد و هیچ یک از حوزه و دانشگاه به تنهایی متولی این امر مهم نیست. این نوع زمینههای همکاری همانند پرواز با دوبال است که هریک از جناحین و بالها در موفقیت و رسیدن به هدف سهم یکسانی دارد.
در عصری که علوم، تخصصی شدند و تخصص گرایی میتواند منشا تحول باشد، شایسته است که هر یک از این دو گروه مولد علم، داشتههای خود را به وسط بیاورد تا با تضارب آراء بتوان گامی در عرصه تولید علم برداشت. در چنین وضعیتی از گفتمان حوزویان با تکیه بر علوم تجریدی و گفتمان دانشگاهیان با تکیه بر علوم تجربی، فرضیههای جدیدی پدید میآید و رسالت وحدت حوزه و دانشگاه تحقق مییابد.
اما فضای علمی کشور به گونهای رقم خورده است که از این وضعیت فاصله زیادی گرفتیم و صحنه علمی کشور، وحدت حوزه و دانشگاه را هم به گونهای دیگر رقم زده است و این سبب شده است که وفاق لازم که پیششرط کار گروهی است، نه در صفوف دانشگاهیان و نه در صنف حوزویان به چشم نمیخورد. به گونهای که فقدان هدف مشترک و انگیزه تعامل در قالب یک گروه مشترک تیمی، کار را به جایی رسانده است که نیاز است بین فعالان و صاحبنظران هر رشته دانشگاهی یا حوزوی وحدت ایجاد شود.
محدودیت توان مراکز علمی در ایجاد پارادایم در کشور
این وحدت قطعا به معنای اتفاق نظر و داشتن نظرات یکسان نیست. چه اینکه تضارب آراء و اختلاف نظر است که منشاء تکاپوی جامعه علمی و رشد و ترقی نظرات مختلف را فراهم میکند. میتوان در عین اختلاف نظر، بر سر هدفی واحد، متفق شد و از دل همین همکاری دانشی جدید پدید بیاید. البته مراکز و پژوهشگاههای مختلفی که در راستای وحدت حوزویان و دانشگاهیان تاسیس شده است، قدمهای خوبی را در بخش تحقیق و انتشار کتب بر داشته است، ولی فضای محدود این مراکز با تعداد محدود پژوهشگران آن نمیتواند پارادایم و فضای عمومی قالب در حوزه و دانشگاه را تحت تاثیر قرار دهد و در خوشبینانهترین حالت، همکاری پژوهشگران رده بالای این دو عرصه را فراهم آورده است و نه تحقق وحدت آنها را در سطوح پایینتر.
جمع علوم حوزه و دانشگاه در قالب فارغالتحصیلان میانرشتهای
علاقهمندانی این عرصه، اما منتظر تحقق وضعیت آرمانی نماندند و با کاستیها و دستورالعملهای فرمایشی، خود را سازگار کردند؛ مسیر خود را پیش گرفتند و با سختکوشی، خود مظهر وحدت حوزه و دانشگاه شدند. به جای آنکه بر سفره گفتمان حوزویان و دانشگاهی بنشینند و از ثمرات آن استفاده کنند، خود به تنهایی بین علوم این دو عرصه جمع کردند. این دانشطلبان مصمم را که میتوان «فارغالتحصیلان میانرشتهای» نامید، هم در علوم حوزوی و هم در علوم دانشگاهی تحصیل کردند و بعد از فراغت از تحصیل از حوزه یا دانشگاه، سختیها را به جان خریدند و وارد نهاد دیگری شدند تا خود، حاصل جمع علوم حوزه و دانشگاه شوند.
در طول سالیان تحصیلم، دانشجویانی را دیدم که بر اساس احساس تکلیف و ضرورت، بعد از فراغت از تحصیل به حوزه رفتند. همچنین حوزویانی که منتظر تحقق شعار این روز نشدند و خود بعد از گذراندن سطوح حوزه علمیه، به دانشگاه رفتند. این کار هرچند انرژی و وقت بیشتری از آنها میگیرد، ولی در وضعیت فعلی، بهترین گزینه پیش رو است. اتفاقا عملکرد این دانش پژوهان درخشان بود و سبب شد که زمینه حضور فارغالتحصیلان دانشگاهی در حوزههای علمیه و زمینه پذیرش طلاب در رشتههای دانشگاهی بیشتر شود.
دوره گذار از شعارها
به نظر نگارنده آینده مسیر وحدت حوزه و دانشگاه را میتوان به تکاپوی «فارغالتحصیلان میانرشتهای» دلخوش داشت. با بالندگی علمی این افراد، دوره گذر از شعارها و برپایی همایشها و دستورالعملها اتفاق میافتد و ثمرات علمی این پژوهشگران، خود الگویی برای ادامه مسیر توسط علاقهمندان خواهد شد.
منبع:
مبشرین|پایگاه خبر قرآنی و معارف اسلامی
لینک مستقیم :
http://mobasherin.ir/shownews.aspx?id=44671